This is default featured post 1 title

Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.

This is default featured post 2 title

Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.

This is default featured post 3 title

Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.

This is default featured post 4 title

Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.

This is default featured post 5 title

Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.

5.29.2009

Ang Lolo ko... Part 1

lolo junMedyo na-late ako ng pagpo-post ngayon, kasi napagod ako galing sa school. Anyways, ang mga sumusunod na article ay isang pagbibigay ala-ala sa lolo ko na kasalukuyang kapiling ang maykapal (si Bro). Mahaba ang istorya kong ito kaya ito ay hahatiin ko sa tatlong parte.

Siya si Lolo Jun, Dionisio Banaban Dipasupil ang tunay niyang pangalan pero noong naging US Citizen siya ay naging Don Bond Peale ang naging pangalan niya. Ayaw niyang nagpapatawag na Lolo o Lolo Jun noong nabubuhay pa siya sa Houston, TX. Ang gusto niya ng itawag namin sa kanya kapag tumatawag kami sa kanya noon ay Grandpa para matuto raw kami sa Ingles. Why not, my beloved Grandpa?

Maraming ikinukwento sa akin ang nanay ko noong ang Lolo ko ay sa Pilipinas pa tumitira. Great Disciplinarian ang Lolo ko. Kapag nakagawa ka ng pagkakamali sa kanya, didisiplinahin ka ng lolo ko sa pamamagitan ng pangaral at palo na hindi naman sosobra. Kapag nasunod mo ang gusto niya ay magkakasundo kayo. Kaya noon daw nagkaroon ng 100 sa Exam sa Filipino at Math ang Mama ko noong nasa Elementary Siya ay binilihan siya ng Bisikleta ng Lolo ko. Kung sa mapag-mahal, mapagmahal ang Lolo ko. Magaling sa Aikido, Arnis, at Tennis. Nag-aral din ang Lolo ko sa Adamson University pero hindi nakagraduate pero nagamit pa rin niya yung konti niyang natutunan sa Architecture at naging Draftsman dati sa Guam at Texas.

Unang nangibangbayan ang Lolo ko sa Guam. Umuuwi siya sa Pilipinas pero masaya na daw kung umabot ito sa dalawang buwan sabi ng mama ko. Parang kagaya ko, masaya ang nanay ko kapag umuuwi ang papa niya (ang lolo ko). Pero nagdaan ang mga panahon noon, lumipat sa America ang Lolo ko upang makamit niya ang American Dream niya na doon ay maging isang ganap na US Citizen. Pero ang lahat ng magagandang pangarap na makapamuhay sa America ay tila naging isang masamang tampo sa Mama ko at sa Lola ko. Uso kasi dati sa Amerika, para maging Citizen ka doon e kailangan mong makapangasawa ng isang Green Card Holder o sa madaling salita ay isa ring US Citizen. Ang naging pagkakamali lang ng Lolo ko ay sumangayon siya sa isang Fixed Marriage sa isang Pilipina rin, hanggang sa hindi na siya pinabalik dito sa Pilipinas. Kung baga, ang black mail daw, once na umuwi ang Lolo ko dito sa Pilipinas ay babawiin ng napangasawa niya doon sa Amerika ang pagiging US Citizen ng Lolo ko.

Hanggang sa Hindi na nga umuwi sa Pilipinas ang Lolo ko. Siyempre, nalungkot ang Lola ko sa naging desisyon ng Lolo ko. Naging plano pa nga raw ng Lolo at ng Lola ko na si Mama na lang daw ang kukunin ng Lolo ko para doon siya mag-aral, at dahil sa pag-mamahal ng Mama ko sa Lola ko, hindi sumunod ang Mama ko sa Amerika inspite and despite of good opportunities and education sa amerika. Kaisa-isang anak lang ng Lolo at Lola ko si Mama, siyempre, binanggit sa akin ni Mama na ayaw niyang iwan si Lola dahil siya ang nag-alaga sa kanya at siya lang talaga ang nag-aaruga sa kanya sa mga oras na siya ay nangangailangan ng kalinga at pagmamahal.

Kaya masasabi ko na lumaki ang Mama ko na halos hindi rin niya halos kapiling ang Lolo ko. Ni kami ngang mga Apo niya, hindi kami nakita nang personal habang may pagkakataon pa noon. May humahadlang? Maaari. Yung pangalawa niyang asawa, si Yolanda Sena - Peale.

Sa part two nito, ikukuwento ko ang mga naging ala-ala ko sa lolo ko kahit hindi kami pinalad na magkaharap ng personal. At ang part three naman ay ang saloobin ko noong nabalitaan kong nagkasakit ang Lolo ko at dina-dialysis na siya.

Sa totoo lang, kahit hindi man kami binigyan ng pahintulot ni Bro na makita namin ang isa't isa sa personal, sa puso ko ay mananatili ang Lolo ko, dahil kung wala siya, hindi magiging da-best nanay ang Mama ko.

5.10.2009

Happy Mama's Boy!

Happy Mother's Day po sa mga Dakilang Ina. Kahit ano pa man o sino pa man o paano pa man tayo sa ating mga Ina natin, hindi mabubuo ang pagkatao nating nang wala sila at ang kanilang pagmamahal sa atin. So again, happy mother's day.


Happy Mothers Day MamaHappy Mothers Day MamaHappy Mothers Day Mama
Happy Mothers Day Mama










5.03.2009

Pana-panahon talaga!

Totoo pala. May mga araw talaga na kahit hawak mo na ang PC mo eh may oras na tatamarin ka nang sundan ang mga blog-writing mo. Tulad ko at tulad ng nakararami, pampalipas-oras lang talaga ang blogging in a sense of exchanging information.

And speaking of weder-weder lang, ngayong araw na pala ang laban ni Manny Pacquiao kay Ricky Hatton. Nang lumalaban na si Pacman televised from US, itong laban lang na ito ang medyo kinakabahan ako. Pinapanood ko kasi sa Youtube yung mga previous fights ni Hatton at nakikita ko na medyo may gulang itong si Hatton. Dalawa sa napanood kong boxing fights ni Hatton ay nanghe-headbat itong si Hatton na dapat namang iwasan ni Pacman, kaya talagang kinakabahan ako kahit wala naman akong ka-pustahan. Anyways, tested and proven daw na zero-crime rate kapag tine-televised na sa TV ang laban ni Pacquiao. May ayaw pa nga maniwala dito e. Ito ang maaaring pruweba... karamihan kasi sa mga tao e nanonood sa laban ni Pacquiao sa kani-kanilang bahay, wala gaanong tao sa kalsada maliban lang sa mga iilang bumabiyahe talaga at tinitiis na 'wag manood ng laban ni pacman para makarami sa boundary. So yung mga isnatcher e wala gaanong mabibiktima and who knows karamihan sa mga isnatcher ay nanonood din ng laban diba? So sana nga, manalo ang manok ng Pinoy at 'wag sanang mahawa ng A(H1N1) flu.

Speaking of A(H1N1) also known as the Swine Flu, nagiging epidemic na siya. Bagaman wala pa dito ang sakit na ito, nag-hahanda na rin ang karamihan lalo na yung nasa Health Department. Ganito na ba talaga kadumi ang mundo? At nagkakaroon ng isang influenza virus na may kombinasyon ng flu galing sa Tao at baboy? May kataka-taka pa kaya sa mga nangyayaring ganito? Kung hindi nyo pa nalilimutan ang tungkol sa Avian-Flu Virus, ang Meningo Flu at ang SARS, mga nakukuha din 'yan thru body contact and airborn. Ang nakaka-awa sa ngayon ay ang mga taga Mexico, talagang nag-declare sila ng pagsasara ng kanilang ekonomiya at walang pasok sa lahat gov't offices maging ang mga paaralan.

At gaya nga dito sa Pilipinas, yung mga dumarating galing sa ibang bansa (in particular sa Mexico) ay dumadaan sa thermo-scan na nasabi rin na hindi rin pala ganoong ka-effective para ma-detect ang A(H1N1) flu. Kasi ito palang virus na ito ay 5 day under incubation sa katawan ng tao bago ito lumabas at maging isang flu. Maraming paraan daw na maaaring gawin para makaiwas sa A(H1N1) virus na ito, pero ang mas mainam nito ay ang parati daw na pag-huhugas ng kamay at ang araw-araw na pagligo sa katawan.

So yun lang muna mga kaibigan. Ingat po!

Recent Comments

Share

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites