rdaconcepts[at]gmail[dot]com
rejie_agdigos
rdaconcepts
mobile phone upon request
Go to this link for the PPT Presentation.
This is default featured post 1 title
Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.
This is default featured post 2 title
Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.
This is default featured post 3 title
Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.
This is default featured post 4 title
Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.
This is default featured post 5 title
Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.
12.07.2009
12.06.2009
9.27.2009
15 Hour Stranded sa bus
September 26, 2009 - Isang maulan na umaga ang gumising sa akin. Nagising ako ng Sabado ng umaga para umatend ng isang seminar sa Adamson at gumising ako ng mga 5:50 A.M upang mag-abang sa teleradyo ng advisory sa CHED kung mag-sususpend sila ng klase para sa may mga pasok ng sabado. Umalis ako sa amin na may baha sa kalsada namin, di naman kalaliman at nalalakaran ko pa. Umuulan, pero may kahinaan at akalain mong hindi naman signal number one.
Nakasakay na ako sa bus (Erjohn and Almark Bus) biyahe ng Sta. Cruz, Lawton mga bandang alas - 8:40 A.M. Narating ko ang Quirino Road mga bandang alas 9:14 A.M at na-teng-ga ako doon ng halos 2 oras. Lumakas ang ulan ng mga bandang alas 10 AM. Na-teng-ga ulit ako sa Taft ave. Na-stock kami sa tapat ng PGH. Nagulat ako at sobrang baha na sa tapat ng PGH. Alam kong late na ako sa seminar namin sa school kaya nag-desisyon na akong hindi na ako papasok kahit may klase pa ako sa Physics ng 12:30 dahil sa tingin ko ay hindi naman din makakapasok yung prof ko dahil sa ga-dagat ang alon ng pagbaha.
Narating ko ang UN Avenue hanggang sa marating ko ang kalaw, tapat ng lagusan papunta sa pinapasukan kong unibersidad, ay matinding baha na halos ga-bewang ang lalim ng baha ang tumumbad sa akin. Doon na talaga ako nagdesisyon na hindi bumaba dahil mababasa lang ako.
Nag-decide na akong mag round-trip at narating ko ang Sta. Cruz, Lawton mga bandang 12:42 P.M.
Katabi ko sa BUS
Mga bandang 12:50 P.M., may nakatabi akong babae sa bus. Naririnig ko ang usapan nila ng kanyang Nanay sa Cellphone at kinukwento niya na bago makasakay yung katabi ko sa bus ay nakisakay muna siya sa isang delivery truck makarating lang sa sakayan. Narating namin ang Finance Road, Likod ng national museum, ay halos ga-balikat na ang lalim ng baha. Naaawang-natatawa ako sa mga nadadaanan ng bus kasi tumatama na sa mukha nila ang wave ng baha. Nakakausap ko yung katabi ko at parehas kaming nagulat sa biglang itinaas ng pagbaha sa kalakhan ng Taft Avenue. Natengga kami sa Taft avenue hanggang marating namin ang kanto ng Taft Cor. Quirino Ave ng bandang alas 2 P.M.
Gutom at Uhaw
Gutom na gutom na ako. Uhaw na uhaw na rin ako. Mula alas 10:00 ng Umaga hanggang sa natengga na kami sa may MIA road going to Coastal road ng mga bandang alas 3:00 ng hapon ay napag-tiisan ko at ng mga kapwa kong hindi pa nanananghalian ang gutom at uhaw. Yung katabi ko sa bus ay may pagkain. Noong unang inaalok ako ng tinapay ay nahiya akong kumuha. Pero ng mga bandang alas 4 ng hapon ay muli pa niya akong inalok. Kasi nagkukuwentuhan kami tungkol sa ulan at sa aming sarili. Kuwento niya, matindi rin raw ang baha sa may UST at sa blumentritt. Nakisakay na nga lang daw siya sa isang delivery truck makarating lang daw sa sakayan ng bus. Sinabi niya sa akin na nakaka-awa daw yung mga hindi pa nanananghalian magpahanggang sa oras na iyon ng mga alas 4 pm. Binanggit ko sa kanya na kasama ako sa mga hindi pa nanananghalian. Doon ay muli niya akong inalok ng tinapay, at hindi na ako nahiyang kumuha kasi naikuwento ko sa kanya na hindi pa ako nanananghalian. Walang tubig pero at least nalamanan naman yung kumakalam kong tiyan.
Pakikipagkaibigan sa isang pagkakataon
Nang ma-stranded kami sa bus sa Coastal mula 5pm (sept 26) - 1am (sept 27) ay nagkukuwentuhan kami ng katabi ko. Marami rin kaming mga bagay na napagkwentuhan. Kabilang doon kung anong kurso nya, anong kurso ko, kung ilang taon na ako at kung ilang taon na siya, mga pinagkakaabalahan namin sa buhay at nagpakilala kami sa isa't isa. Ang pangalan ng nakatabi ko ay si Maricar, isang 4th year Food Technology Student sa UST. Upang makaiwas sa stress, kinuwentuhan ko na lang siya ng kinuwentuhan. Halong katatawanan na may laman naman ang kinuwento ko sa kanya. Ikinuwento ko rin sa kanya mga detalye bago ako mag-college hanggang maging IT yung course na kinukuha ko sa huli. Mabait si Maricar, bukod sa tinapay na inalok niya sa akin, meron din siyang mani na inalok sa akin pero hindi ako kumuha kasi wala akong tubig. Naging OK naman ang pag-uusap namin ni Maricar, hanggang sa siya ay nakatulog na sa sobrang ka-antukan ng 12am ng 27 ng setyembre. Sinubukan kong kunin ang kanyang facebook pero hindi daw siya nagfe-facebook. Nahihiya din naman akong kunin cell number niya, baka mahalata ako. Hanggang sa kalagitnaan ng pagkaka-stranded namin sa bus ay parang close na kami. At nang bumaba na ako sa amin ay parati kong sinasabing mag-iingat siya sa pagbaba niya sa bus kasi sa may Molino siya nauwi. Bago ako bumaba sa bus, nagpasalamat ulit ako sa kanyang kabaitan sa akin. Salamat sa kanyang tinapay.
Customer-oriented na Drayber at Kundoktor
Nag-round trip ako sa may Sta. Cruz, di na ako nakipagsapalaran na lumusong sa baha sa may kalaw. Hawak ko pa rin hanggang sa ngayon ang naging ticket ko. Mga 12nn pala ako nakarating sa antayan. Siningil ako ng Php 31.00 at masasabi kong naging sulit naman ito kasi mababait at may sense of humor ang driver pati na yung kundoktor. Ayon sa tiket na hawak ko ngayon, ang pangalan ng drayber ay si Ramon Ibis at ang kundoktor naman ay si Ramonito D. Sabagay. Gusto ko nga sana silang i-commend sa operator ng erjohn and almark dahil sa pagiging mahusay nila sa kanilang tungkulin. Kasi tignan mo, yung draber ay nag-aalok ng libreng tawag sa mga SMARt Subscribers, kahit ako sinubukan kong tumawag sa mama ko pero hindi nga lang na-contact. Libre ring charge ng cellphone. Yung kondoktor naman, naging komedyante naman para hindi mainip at maistress yung mga pasahero. Yung isang pasahero, may baong bala ng DVD ay pinahiram muna niya sa konduktor yung pelikula ni Eddie Murphy. Komedi yung palabas at nakita ako sa mga kapwa kong nastranded ay kahit paano'y naibsan lang ng konti yung pagkainip nila sa tagal ng pagkakastranded. Kung baga sa commercial ng isang network provider, karapat-dapat silang iklap-klap!
Mga kapwa kong na-stranded
Halo-halo ang nararamdaman ng mga kapwa ko naistranded sa bus. May naaasar dahil sa kawalang galaw ng mga sasakyan, may mga namimitig na sa pagkakaupo ng halos 10 oras sa upuan, may mga inaantok at nakatulog sa sobrang bagal ng daloy ng sinasakyan namin at ang iba naman ay piniling maging kalmado. Naging makasaysayan sa amin ang kahabaan ng Coastal Road. Naging comfort area namin ito. Naranasan kong umihi habang malakas ang ulan sa gitna ng coastal, mahaba ang ihi ko na halos tatlong happy birthday ang katumbas ng haba ng ihi ko. Yung mga kababaihan naman lalo na yung katabi ko ay di rin nakatiis. Pinahiram ko ng payong yung katabi ko para somehow ay matakpan nya yung kanyang sarili. Maigi na lang at umulan para kahit paano ay hindi mamamanghi sa coastal sa dami ng naihi doon.
Conclusion
Although naging perwisyo ito sa iilan at may mga buhay na nakitil sa ibang lugar, masasabi kong naranasan ko na ang mga bagay na hindi ko naranasan. Naranasan kong ma-teng-ga sa bus ng halos 15 hours, naranasan ko ding maihi sa gitna ng coastal road kahit may dumadaan na tao, naranasan ko ding magutom at hindi mananghalian ng halos 15 oras, at higit sa lahat, nakilala ko si maricar, yung nakatabi ko at nag-alok sa akin ng tinapay.
Sa mga pag-ulan ng ganito, masasabi kong ito na ata ang unti-unting ganti ng kalikasan sa pambababoy nating mga tao sa kanya. Iisipin mo bang signal number one lang yung naranasan namin? Sa ga-dagat na ang alon ng baha na nakita namin? Halos sumisipol ang lakas ng pag-ulan. At ang mga basura sa dagat ng maynila ay bumalik sa kalsada matapos ang high tide at paghampas ng dagat sa lakas ng hangin at ulan.
Sana ay huwag ko na muling maranasan ito, at nawa ay basbasan ng panginoon ang mga taong hanggang sa ngayon ay nakararanas pa ng kaperwisyuhan dulot ng pag-ulan.
Nakasakay na ako sa bus (Erjohn and Almark Bus) biyahe ng Sta. Cruz, Lawton mga bandang alas - 8:40 A.M. Narating ko ang Quirino Road mga bandang alas 9:14 A.M at na-teng-ga ako doon ng halos 2 oras. Lumakas ang ulan ng mga bandang alas 10 AM. Na-teng-ga ulit ako sa Taft ave. Na-stock kami sa tapat ng PGH. Nagulat ako at sobrang baha na sa tapat ng PGH. Alam kong late na ako sa seminar namin sa school kaya nag-desisyon na akong hindi na ako papasok kahit may klase pa ako sa Physics ng 12:30 dahil sa tingin ko ay hindi naman din makakapasok yung prof ko dahil sa ga-dagat ang alon ng pagbaha.
Narating ko ang UN Avenue hanggang sa marating ko ang kalaw, tapat ng lagusan papunta sa pinapasukan kong unibersidad, ay matinding baha na halos ga-bewang ang lalim ng baha ang tumumbad sa akin. Doon na talaga ako nagdesisyon na hindi bumaba dahil mababasa lang ako.
Nag-decide na akong mag round-trip at narating ko ang Sta. Cruz, Lawton mga bandang 12:42 P.M.
Katabi ko sa BUS
Mga bandang 12:50 P.M., may nakatabi akong babae sa bus. Naririnig ko ang usapan nila ng kanyang Nanay sa Cellphone at kinukwento niya na bago makasakay yung katabi ko sa bus ay nakisakay muna siya sa isang delivery truck makarating lang sa sakayan. Narating namin ang Finance Road, Likod ng national museum, ay halos ga-balikat na ang lalim ng baha. Naaawang-natatawa ako sa mga nadadaanan ng bus kasi tumatama na sa mukha nila ang wave ng baha. Nakakausap ko yung katabi ko at parehas kaming nagulat sa biglang itinaas ng pagbaha sa kalakhan ng Taft Avenue. Natengga kami sa Taft avenue hanggang marating namin ang kanto ng Taft Cor. Quirino Ave ng bandang alas 2 P.M.
Gutom at Uhaw
Gutom na gutom na ako. Uhaw na uhaw na rin ako. Mula alas 10:00 ng Umaga hanggang sa natengga na kami sa may MIA road going to Coastal road ng mga bandang alas 3:00 ng hapon ay napag-tiisan ko at ng mga kapwa kong hindi pa nanananghalian ang gutom at uhaw. Yung katabi ko sa bus ay may pagkain. Noong unang inaalok ako ng tinapay ay nahiya akong kumuha. Pero ng mga bandang alas 4 ng hapon ay muli pa niya akong inalok. Kasi nagkukuwentuhan kami tungkol sa ulan at sa aming sarili. Kuwento niya, matindi rin raw ang baha sa may UST at sa blumentritt. Nakisakay na nga lang daw siya sa isang delivery truck makarating lang daw sa sakayan ng bus. Sinabi niya sa akin na nakaka-awa daw yung mga hindi pa nanananghalian magpahanggang sa oras na iyon ng mga alas 4 pm. Binanggit ko sa kanya na kasama ako sa mga hindi pa nanananghalian. Doon ay muli niya akong inalok ng tinapay, at hindi na ako nahiyang kumuha kasi naikuwento ko sa kanya na hindi pa ako nanananghalian. Walang tubig pero at least nalamanan naman yung kumakalam kong tiyan.
Pakikipagkaibigan sa isang pagkakataon
Nang ma-stranded kami sa bus sa Coastal mula 5pm (sept 26) - 1am (sept 27) ay nagkukuwentuhan kami ng katabi ko. Marami rin kaming mga bagay na napagkwentuhan. Kabilang doon kung anong kurso nya, anong kurso ko, kung ilang taon na ako at kung ilang taon na siya, mga pinagkakaabalahan namin sa buhay at nagpakilala kami sa isa't isa. Ang pangalan ng nakatabi ko ay si Maricar, isang 4th year Food Technology Student sa UST. Upang makaiwas sa stress, kinuwentuhan ko na lang siya ng kinuwentuhan. Halong katatawanan na may laman naman ang kinuwento ko sa kanya. Ikinuwento ko rin sa kanya mga detalye bago ako mag-college hanggang maging IT yung course na kinukuha ko sa huli. Mabait si Maricar, bukod sa tinapay na inalok niya sa akin, meron din siyang mani na inalok sa akin pero hindi ako kumuha kasi wala akong tubig. Naging OK naman ang pag-uusap namin ni Maricar, hanggang sa siya ay nakatulog na sa sobrang ka-antukan ng 12am ng 27 ng setyembre. Sinubukan kong kunin ang kanyang facebook pero hindi daw siya nagfe-facebook. Nahihiya din naman akong kunin cell number niya, baka mahalata ako. Hanggang sa kalagitnaan ng pagkaka-stranded namin sa bus ay parang close na kami. At nang bumaba na ako sa amin ay parati kong sinasabing mag-iingat siya sa pagbaba niya sa bus kasi sa may Molino siya nauwi. Bago ako bumaba sa bus, nagpasalamat ulit ako sa kanyang kabaitan sa akin. Salamat sa kanyang tinapay.
Customer-oriented na Drayber at Kundoktor
Nag-round trip ako sa may Sta. Cruz, di na ako nakipagsapalaran na lumusong sa baha sa may kalaw. Hawak ko pa rin hanggang sa ngayon ang naging ticket ko. Mga 12nn pala ako nakarating sa antayan. Siningil ako ng Php 31.00 at masasabi kong naging sulit naman ito kasi mababait at may sense of humor ang driver pati na yung kundoktor. Ayon sa tiket na hawak ko ngayon, ang pangalan ng drayber ay si Ramon Ibis at ang kundoktor naman ay si Ramonito D. Sabagay. Gusto ko nga sana silang i-commend sa operator ng erjohn and almark dahil sa pagiging mahusay nila sa kanilang tungkulin. Kasi tignan mo, yung draber ay nag-aalok ng libreng tawag sa mga SMARt Subscribers, kahit ako sinubukan kong tumawag sa mama ko pero hindi nga lang na-contact. Libre ring charge ng cellphone. Yung kondoktor naman, naging komedyante naman para hindi mainip at maistress yung mga pasahero. Yung isang pasahero, may baong bala ng DVD ay pinahiram muna niya sa konduktor yung pelikula ni Eddie Murphy. Komedi yung palabas at nakita ako sa mga kapwa kong nastranded ay kahit paano'y naibsan lang ng konti yung pagkainip nila sa tagal ng pagkakastranded. Kung baga sa commercial ng isang network provider, karapat-dapat silang iklap-klap!
Mga kapwa kong na-stranded
Halo-halo ang nararamdaman ng mga kapwa ko naistranded sa bus. May naaasar dahil sa kawalang galaw ng mga sasakyan, may mga namimitig na sa pagkakaupo ng halos 10 oras sa upuan, may mga inaantok at nakatulog sa sobrang bagal ng daloy ng sinasakyan namin at ang iba naman ay piniling maging kalmado. Naging makasaysayan sa amin ang kahabaan ng Coastal Road. Naging comfort area namin ito. Naranasan kong umihi habang malakas ang ulan sa gitna ng coastal, mahaba ang ihi ko na halos tatlong happy birthday ang katumbas ng haba ng ihi ko. Yung mga kababaihan naman lalo na yung katabi ko ay di rin nakatiis. Pinahiram ko ng payong yung katabi ko para somehow ay matakpan nya yung kanyang sarili. Maigi na lang at umulan para kahit paano ay hindi mamamanghi sa coastal sa dami ng naihi doon.
Conclusion
Although naging perwisyo ito sa iilan at may mga buhay na nakitil sa ibang lugar, masasabi kong naranasan ko na ang mga bagay na hindi ko naranasan. Naranasan kong ma-teng-ga sa bus ng halos 15 hours, naranasan ko ding maihi sa gitna ng coastal road kahit may dumadaan na tao, naranasan ko ding magutom at hindi mananghalian ng halos 15 oras, at higit sa lahat, nakilala ko si maricar, yung nakatabi ko at nag-alok sa akin ng tinapay.
Sa mga pag-ulan ng ganito, masasabi kong ito na ata ang unti-unting ganti ng kalikasan sa pambababoy nating mga tao sa kanya. Iisipin mo bang signal number one lang yung naranasan namin? Sa ga-dagat na ang alon ng baha na nakita namin? Halos sumisipol ang lakas ng pag-ulan. At ang mga basura sa dagat ng maynila ay bumalik sa kalsada matapos ang high tide at paghampas ng dagat sa lakas ng hangin at ulan.
Sana ay huwag ko na muling maranasan ito, at nawa ay basbasan ng panginoon ang mga taong hanggang sa ngayon ay nakararanas pa ng kaperwisyuhan dulot ng pag-ulan.
9.18.2009
kamusta?
kamusta po mga kaibigan? It's been a long time na hindi ako nagpo-post sa blog ko. anyways, kaka-birthday ko lang po. already 21 na.
balak ko sanang bumili ng domain name, kasi may natira ako ritong pera pero nagdadalawang isip ako kung gagamitin ko na lang ito kapag nag-a-ITRP na ako o para sa blog ko? anyways, meron pa naman akong 3 weeks para mag-decide.
balak ko na ding baguhin tong UI ng blogsite ko. masyado na raw dull sabi ng tatay ko, baguhin ko daw yung "environment", hehehe!
um, baka matagalan pa rin akong sundan itong blog post ko kasi marami akong gagawin nitong darating na weeks hanggang october kasi rush kami sa mga projects and exams sa mga majors. godbless sa inyong lahat!
&out!
balak ko sanang bumili ng domain name, kasi may natira ako ritong pera pero nagdadalawang isip ako kung gagamitin ko na lang ito kapag nag-a-ITRP na ako o para sa blog ko? anyways, meron pa naman akong 3 weeks para mag-decide.
balak ko na ding baguhin tong UI ng blogsite ko. masyado na raw dull sabi ng tatay ko, baguhin ko daw yung "environment", hehehe!
um, baka matagalan pa rin akong sundan itong blog post ko kasi marami akong gagawin nitong darating na weeks hanggang october kasi rush kami sa mga projects and exams sa mga majors. godbless sa inyong lahat!
&out!
6.29.2009
A Sudden Loss
Thriller, Bad, Billie Jean, Beat It!, One day in your life, Say Say Say, Heal the World, We are the One, Gone to Soon are the songs that I like. Maigi na lang, pinalabas ng MYX ang mga MTVs ni Wacko Jacko noong Sunday and I appreciated the songs of Michael Jackson lalo na yung thriller na mahaba pala duration ng MTV nya.
I pray for the repose of his soul.
I pray for the repose of his soul.
6.20.2009
Adamson Suspends Class due to A(h1n1)
Nag-start na ang klase namin noong June 15. Medyo ok at excited ako sa pasukan. Na-meet ko na ang mga professor ko pati na yung mga kaklase ko. Yung iba kong mga kaklase, hindi nabago. Pero marami rin ang panay bago.Bininyagan ko na din yung bago kong Bag. Medyo may kalakihan pero sulit naman kasi marami akong notebook na binili para sa Tatlong Major Subjects at sa Physics.
Ang pasok ko ay lunes hanggang sabado. Mas worst ang lunes ko kasi isang subject lang ako from 9-10 A.M lang ako. Gayundin ang Biyernes ko. From 9-10 may klase ako, then kasunod nito ang laboratory ko sa Operating System from 3-6 P.M.
Kanina, papasok na sana ako para sa klase ko sa Physics ng 12-6 P.M. Siyempre sa bahay na ako kakain para papasok na lang ako. Habang kumakain ako ng tanghalian kanina, hindi ko inaaasahan ang brownout kanina dahil may transformer na sumabog sa kanto ng village namin. So walang ilaw, then tinignan ko yung Cellphone ko. Nakatanggap ako ng SMS galing sa dalawa kong kaklase na sina Shane at Jeff. Ito yung naka-sulat:
Sender: AdU IT Shane
+63908130XXXX
Clasm8s d classes r suspend starting today
until june 29, due to A(H1N1 1)its confirmed,
accounting students,, plz 4ward diz message
to any ADU students, from fr.greg univ.
president
Sender: AdU IT Jeff Tan
+63917438XXXX
Mula 22 hnggang 29 ay wala taung pasok dahil
sa h1n1. Confirmed na
-jeff tan
Nagulat ako sa chain message ng mga kaklase ko. E noong nag-brownout, hindi pa plantsado yung damit na isusuot ko. Nataon na nga lang kamo at may suspension DAW ng klase. Pero ayaw kong maniwala, tinawagan ko yung tropa ko sa Imus at yung kapit bahay naming taga Adamson din at ang sabi nila ay nakatanggap rin sila ng message.
Bago pa man ito nangyari, kahapon pa lamang ay nabalitaan na akong meron raw natamaan ng Swine Flu sa may classroom ng Business Admin. Tiyempong nakausap ko yung presidente ng Student Gov't ng Adamson. Noong una, sabi daw hindi pa confirmed pero meron nga raw na sabay sabay na nilagnat. At kaninang papasok na ako ay naalala kong "... oo nga pala, may kumalat na balitang may nilagnat na mga estudyante sa may BA"
At dahil 'jan, nag-email ako sa adamson. Clinarify ko talaga kung suspended nga yung klase. Nag-text din ako sa DZMM Teleradyo sa programang Magpayo nga Kayo pero hindi nila nabasa yung text ko.
Sana nga, hindi nila sinuspend yung klase. Pero dahil sa kinatatakutan ang Swine Flu ay contagious, mas pinili ng School na mag mandatory suspension for 10 days ang klase.
Ngayon pa lang, iniisip ko na agad kung anong gagawin ko sa 10 araw na walang pasok?
6.09.2009
6.05.2009
5.29.2009
Ang Lolo ko... Part 1
Medyo na-late ako ng pagpo-post ngayon, kasi napagod ako galing sa school. Anyways, ang mga sumusunod na article ay isang pagbibigay ala-ala sa lolo ko na kasalukuyang kapiling ang maykapal (si Bro). Mahaba ang istorya kong ito kaya ito ay hahatiin ko sa tatlong parte.Siya si Lolo Jun, Dionisio Banaban Dipasupil ang tunay niyang pangalan pero noong naging US Citizen siya ay naging Don Bond Peale ang naging pangalan niya. Ayaw niyang nagpapatawag na Lolo o Lolo Jun noong nabubuhay pa siya sa Houston, TX. Ang gusto niya ng itawag namin sa kanya kapag tumatawag kami sa kanya noon ay Grandpa para matuto raw kami sa Ingles. Why not, my beloved Grandpa?
Maraming ikinukwento sa akin ang nanay ko noong ang Lolo ko ay sa Pilipinas pa tumitira. Great Disciplinarian ang Lolo ko. Kapag nakagawa ka ng pagkakamali sa kanya, didisiplinahin ka ng lolo ko sa pamamagitan ng pangaral at palo na hindi naman sosobra. Kapag nasunod mo ang gusto niya ay magkakasundo kayo. Kaya noon daw nagkaroon ng 100 sa Exam sa Filipino at Math ang Mama ko noong nasa Elementary Siya ay binilihan siya ng Bisikleta ng Lolo ko. Kung sa mapag-mahal, mapagmahal ang Lolo ko. Magaling sa Aikido, Arnis, at Tennis. Nag-aral din ang Lolo ko sa Adamson University pero hindi nakagraduate pero nagamit pa rin niya yung konti niyang natutunan sa Architecture at naging Draftsman dati sa Guam at Texas.
Unang nangibangbayan ang Lolo ko sa Guam. Umuuwi siya sa Pilipinas pero masaya na daw kung umabot ito sa dalawang buwan sabi ng mama ko. Parang kagaya ko, masaya ang nanay ko kapag umuuwi ang papa niya (ang lolo ko). Pero nagdaan ang mga panahon noon, lumipat sa America ang Lolo ko upang makamit niya ang American Dream niya na doon ay maging isang ganap na US Citizen. Pero ang lahat ng magagandang pangarap na makapamuhay sa America ay tila naging isang masamang tampo sa Mama ko at sa Lola ko. Uso kasi dati sa Amerika, para maging Citizen ka doon e kailangan mong makapangasawa ng isang Green Card Holder o sa madaling salita ay isa ring US Citizen. Ang naging pagkakamali lang ng Lolo ko ay sumangayon siya sa isang Fixed Marriage sa isang Pilipina rin, hanggang sa hindi na siya pinabalik dito sa Pilipinas. Kung baga, ang black mail daw, once na umuwi ang Lolo ko dito sa Pilipinas ay babawiin ng napangasawa niya doon sa Amerika ang pagiging US Citizen ng Lolo ko.
Hanggang sa Hindi na nga umuwi sa Pilipinas ang Lolo ko. Siyempre, nalungkot ang Lola ko sa naging desisyon ng Lolo ko. Naging plano pa nga raw ng Lolo at ng Lola ko na si Mama na lang daw ang kukunin ng Lolo ko para doon siya mag-aral, at dahil sa pag-mamahal ng Mama ko sa Lola ko, hindi sumunod ang Mama ko sa Amerika inspite and despite of good opportunities and education sa amerika. Kaisa-isang anak lang ng Lolo at Lola ko si Mama, siyempre, binanggit sa akin ni Mama na ayaw niyang iwan si Lola dahil siya ang nag-alaga sa kanya at siya lang talaga ang nag-aaruga sa kanya sa mga oras na siya ay nangangailangan ng kalinga at pagmamahal.
Kaya masasabi ko na lumaki ang Mama ko na halos hindi rin niya halos kapiling ang Lolo ko. Ni kami ngang mga Apo niya, hindi kami nakita nang personal habang may pagkakataon pa noon. May humahadlang? Maaari. Yung pangalawa niyang asawa, si Yolanda Sena - Peale.
Sa part two nito, ikukuwento ko ang mga naging ala-ala ko sa lolo ko kahit hindi kami pinalad na magkaharap ng personal. At ang part three naman ay ang saloobin ko noong nabalitaan kong nagkasakit ang Lolo ko at dina-dialysis na siya.
Sa totoo lang, kahit hindi man kami binigyan ng pahintulot ni Bro na makita namin ang isa't isa sa personal, sa puso ko ay mananatili ang Lolo ko, dahil kung wala siya, hindi magiging da-best nanay ang Mama ko.
5.10.2009
5.03.2009
Pana-panahon talaga!
Totoo pala. May mga araw talaga na kahit hawak mo na ang PC mo eh may oras na tatamarin ka nang sundan ang mga blog-writing mo. Tulad ko at tulad ng nakararami, pampalipas-oras lang talaga ang blogging in a sense of exchanging information.
And speaking of weder-weder lang, ngayong araw na pala ang laban ni Manny Pacquiao kay Ricky Hatton. Nang lumalaban na si Pacman televised from US, itong laban lang na ito ang medyo kinakabahan ako. Pinapanood ko kasi sa Youtube yung mga previous fights ni Hatton at nakikita ko na medyo may gulang itong si Hatton. Dalawa sa napanood kong boxing fights ni Hatton ay nanghe-headbat itong si Hatton na dapat namang iwasan ni Pacman, kaya talagang kinakabahan ako kahit wala naman akong ka-pustahan. Anyways, tested and proven daw na zero-crime rate kapag tine-televised na sa TV ang laban ni Pacquiao. May ayaw pa nga maniwala dito e. Ito ang maaaring pruweba... karamihan kasi sa mga tao e nanonood sa laban ni Pacquiao sa kani-kanilang bahay, wala gaanong tao sa kalsada maliban lang sa mga iilang bumabiyahe talaga at tinitiis na 'wag manood ng laban ni pacman para makarami sa boundary. So yung mga isnatcher e wala gaanong mabibiktima and who knows karamihan sa mga isnatcher ay nanonood din ng laban diba? So sana nga, manalo ang manok ng Pinoy at 'wag sanang mahawa ng A(H1N1) flu.
Speaking of A(H1N1) also known as the Swine Flu, nagiging epidemic na siya. Bagaman wala pa dito ang sakit na ito, nag-hahanda na rin ang karamihan lalo na yung nasa Health Department. Ganito na ba talaga kadumi ang mundo? At nagkakaroon ng isang influenza virus na may kombinasyon ng flu galing sa Tao at baboy? May kataka-taka pa kaya sa mga nangyayaring ganito? Kung hindi nyo pa nalilimutan ang tungkol sa Avian-Flu Virus, ang Meningo Flu at ang SARS, mga nakukuha din 'yan thru body contact and airborn. Ang nakaka-awa sa ngayon ay ang mga taga Mexico, talagang nag-declare sila ng pagsasara ng kanilang ekonomiya at walang pasok sa lahat gov't offices maging ang mga paaralan.
At gaya nga dito sa Pilipinas, yung mga dumarating galing sa ibang bansa (in particular sa Mexico) ay dumadaan sa thermo-scan na nasabi rin na hindi rin pala ganoong ka-effective para ma-detect ang A(H1N1) flu. Kasi ito palang virus na ito ay 5 day under incubation sa katawan ng tao bago ito lumabas at maging isang flu. Maraming paraan daw na maaaring gawin para makaiwas sa A(H1N1) virus na ito, pero ang mas mainam nito ay ang parati daw na pag-huhugas ng kamay at ang araw-araw na pagligo sa katawan.
So yun lang muna mga kaibigan. Ingat po!
And speaking of weder-weder lang, ngayong araw na pala ang laban ni Manny Pacquiao kay Ricky Hatton. Nang lumalaban na si Pacman televised from US, itong laban lang na ito ang medyo kinakabahan ako. Pinapanood ko kasi sa Youtube yung mga previous fights ni Hatton at nakikita ko na medyo may gulang itong si Hatton. Dalawa sa napanood kong boxing fights ni Hatton ay nanghe-headbat itong si Hatton na dapat namang iwasan ni Pacman, kaya talagang kinakabahan ako kahit wala naman akong ka-pustahan. Anyways, tested and proven daw na zero-crime rate kapag tine-televised na sa TV ang laban ni Pacquiao. May ayaw pa nga maniwala dito e. Ito ang maaaring pruweba... karamihan kasi sa mga tao e nanonood sa laban ni Pacquiao sa kani-kanilang bahay, wala gaanong tao sa kalsada maliban lang sa mga iilang bumabiyahe talaga at tinitiis na 'wag manood ng laban ni pacman para makarami sa boundary. So yung mga isnatcher e wala gaanong mabibiktima and who knows karamihan sa mga isnatcher ay nanonood din ng laban diba? So sana nga, manalo ang manok ng Pinoy at 'wag sanang mahawa ng A(H1N1) flu.
Speaking of A(H1N1) also known as the Swine Flu, nagiging epidemic na siya. Bagaman wala pa dito ang sakit na ito, nag-hahanda na rin ang karamihan lalo na yung nasa Health Department. Ganito na ba talaga kadumi ang mundo? At nagkakaroon ng isang influenza virus na may kombinasyon ng flu galing sa Tao at baboy? May kataka-taka pa kaya sa mga nangyayaring ganito? Kung hindi nyo pa nalilimutan ang tungkol sa Avian-Flu Virus, ang Meningo Flu at ang SARS, mga nakukuha din 'yan thru body contact and airborn. Ang nakaka-awa sa ngayon ay ang mga taga Mexico, talagang nag-declare sila ng pagsasara ng kanilang ekonomiya at walang pasok sa lahat gov't offices maging ang mga paaralan.
At gaya nga dito sa Pilipinas, yung mga dumarating galing sa ibang bansa (in particular sa Mexico) ay dumadaan sa thermo-scan na nasabi rin na hindi rin pala ganoong ka-effective para ma-detect ang A(H1N1) flu. Kasi ito palang virus na ito ay 5 day under incubation sa katawan ng tao bago ito lumabas at maging isang flu. Maraming paraan daw na maaaring gawin para makaiwas sa A(H1N1) virus na ito, pero ang mas mainam nito ay ang parati daw na pag-huhugas ng kamay at ang araw-araw na pagligo sa katawan.
So yun lang muna mga kaibigan. Ingat po!
4.23.2009
PEBA 2009
Isang paanyaya ang ipinaabot sa akin ni lordcm para gumawa ng isang article para sa PINOY EXPATS BLOG AWARDS 2009. Ang tema nila ngayon ay "Filipinos Abroad - Hope of the Nation, Gift to the World...".Ang mga Pinoy, kahit saan makikita mo 'yan. Siguro, kung may trabaho sa buwan at nangangailangan ng trabahador, hindi magpapahuli ang Pinoy.
Siguro, alam naman natin kung bakit maraming mga Pilipino ang nag-nanais na maka alis patungong ibayong dagat. Malaki kasi ang kitaan sa ibang bansa, maraming opportunities at maraming benefits. Ngunit sa kabila ng magagandang offers sa ibang bansa, kaakibat nito ang matinding hirap at kung minsan pa nga ay pag-durusa dahil sa ang iba ay minamaltrato ng kanilang mga amo. Nariyan na rin na maho-homesick ka at maluluha ka na lang ng bigla dahil namimiss mo na ang mahal mo sa buhay.
Kanya-kanyang pamamaraan para maiwasan nila ang pagka-inip o homesick. Anjan ang kanya-kanyang subscription ng Diyaryo mula sa Pilipinas, subscription para sa TFC o Pinoy TV, tawagan sa mga Mobile Phones, Skype o Yahoo Messenger (VoIP), sa mga social networking sites, at ang iba naman ay sa blogging.
Isa na rito ang Blogging. Karamihan kasi sa mga nababasa kong mga blogs ay gawa ng isang OFW. Dito kasi nila naibubuhos ang kanilang mga saloobin kapag sila ay nalulumbay, o di naman kaya ay naibabahagi nila ang kanilang mga kuwento base sa kanilang trabaho sa ibang bansa. Malaki rin ang nagagawa ng Blogging lalo na sa mga Filipinos Abroad, dahil nagkakaroon ng interaction at nagkakaroon ng ugnayan ang mga OFW base sa mga articles at istoryang kanilang nababasa at hindi na siya nalalayo sa konsepto ng Social Networking Websites dahil kahit sino ay maaaring makabasa ng kanilang mga artikulo.
Kaya naman, dahil sa pagiging mahusay, masipag at matiisin nating mga Filipinos Abroad, ipinamamalas nila ang istorya ng kanilang buhay sa pamamagitan ng blog at karamihan sa mga blog na ito ay nagpapabatid na sana'y maging inspirasyon ito sa mga mambabasa upang sila rin ay magsumikap upang umunlad ang sarili at pamilya at maging katuwang sa pagpapaunlad ng ekonomiya ng bansa.
4.21.2009
At sa pag-ulan....
Tuwing bakasyon palatandaan ko na sa buwan ng Mayo, kapag nag-uulan na ito ang nagiging hudyat ko sa paparating na pasukan sa eskwela. Maigi nga at sa kalahating buwan ng Abril ay umuulan na, kasi hindi ko kayang tiisin ang sobrang init ng panahon noong mga araw na lumipas.Speaking of magpapasukan na, marami na nanamang mga magsisipasukan sa College bilang mga Freshmen at sa kabila nito ay marami na namang mga Graduates na kanya-kanya ang diskarte para makapaghanap ng trabaho. Kanya-kanyang punta sa mga Job Hunt Booths sa mga Malls at sa mga Eskwelahan, kanya-kanya ring punta sa mga Online Based Job Search Engine sa Internet. Kanya-kanya ring Istilo ng pag-gawa ng resume`s, sample works o portfolio. Pero ang importante, kanya-kanya din ang diskarte sa Interview para matanggap sila ng employer. Marami ang nagsasabi na mahirap ang makapag-hanap ng trabaho dito sa Pilipinas, marami ngang mga Job Offers na inaalok ng mga kumpanya sa mga Classified Ads at kadalasan ay kakaunti lang ang talagang pumapasa dahil ang iilan ay hindi kwalipikado dahil sa mahina ang kanilang kakayanan o kadalasan ay bata pa sila para sa posisyong inaalok ng kumpanya.
One time, nagbasa ako ng mga classified ads sa diyaryo. At napuna ko na marami pa rin ang nag-hahanap ng mga web designers at graphic artists, kadalasan ang mga nag-hahanap ng mga bagong web designers at graphic artists ay yung mga nasa advertising at web design firms. Nabuhayan ako ng loob dahil sa ang madalas kong pag-pupuyat para mag-practice ng web design at graphics design ay open pa rin pala sa merkado. At dahil jan, mag-fofocus ako sa mga major subjects ko sa school and at the same time ay tuloy-tuloy pa rin ang pag-papraktis ko during freetime. Hindi ko nga lang naipopost yung sample ng mga ginagawa ko kasi minsan matagal talaga yung proseso ng pagpa-praktis ko.
Bago mag-pasukan, sisikapin kong matulog ng maaga dahil sa halos kalahating buwan ng Abril ay parati akong puyat dahil sa Internet at pagpa-praktis ng Graphic Design at PHP. Nagagalit na nga sa akin ang Mama ko dahil sa inaabot ako ng 2:30AM araw-araw dahil inaabuso ko daw ang katawan ko. Hindi ko pa nga nagagawa yung plano ko, na linisin ang kusina at iibahin ko sana ang pwesto ng kwarto ko dahil medyo magulo na naman, hehehe. At pagkatapos mag-uulan ay pipilitin kong sumama sa pinsan ko na mag-jogging sa umaga para magkahubog naman itong binti ko at magpapawis na din.
4.18.2009
Re-designing Blog
Before I start, I just want to inform the readers of rdaconcepts that there's another author in this blogsite. He is Marlon, one of my classmate in Adamson University and I encourage him to write some informative but not boring articles to my blog. He initiates the article about the Benefits of Smoking but I choose to erase it because is there really have a benefit of smoking inspite and despite of it's dangerous effects.
I'm planning for redesigning my blogsite. The truth is medyo magulo ang content ng blog ko. That's why last month, I started 3 another blogwriting project and it has different niches. First is My View is My Opinion, it is written in Tagalog and it details my personal views, comments and opinions about the latest social events, political and non-political issues and news. The second one is My Schooling. It details about my schooling and what's happening in my School. This comming School Year 2009-2010, I want to write more stories and important lessons in major subjects. Actually, my original plan for this blogsite is to showcase our laboratory activities in major subjects, but I did'nt because the second semester are the most busiest sem due to the projects and defense. The last one is about Life Blog that details about my life, parang online diary ko yung niche niya.
Redesigning blogsite is a hard thing to do. Ang kinokonsider ko kasi kaya gusto kong baguhin yung blog ko ay dahil sa halo-halo yung content nito. Ok din naman kung halo-halo yung content of articles niya. Kaya naman, little-by-little ko siyang gagawin. First off, the layout. Iniba ko yung banner ko para mag-mukha namang presentable sa mga readers and first-timers. Then after that, I want to increase my traffic of my blog. I know the basic and advanced SEO. I already added the in my blogsite. Ang medyo weak ako ay ang networking. Yes, I have blog roll seen in right side of the navigation. Pero hindi lahat sa kanila ay parating nag-bubukas ng mga blogs nila. So may plano ako kung paano ko ma-iincrease yung traffic ng blogsite ko. Then last, pag-aaralan ko ang tungkol sa tweeter. Medyo sikat na ito dahil sa contest ng CNN about first 1 million tweeter follower.
4.14.2009
4.05.2009
Pagninilay 1 - Sino ang liligtas sa'yo?
Ngayong araw na ito ay ipinagdiriwang ng Simbahang Katoliko ang Linggo ng Palaspas o mas kilala sa tawag na Palm Sunday. Nagsasama-sama ang mga nagsisimba upang pabendisyunan ang kanilang mga palaspas para isabit sa kanilang mga tahanan. Ito rin yung isinusunog at ginagawang abo tuwing sasapit ang Miyerkoles ng Abo.Sa banal na kasulatan, ipinapakita na ang pagdiriwang natin ngayon ng Linggo ng Palaspas ay hango sa pagpasok ni Jesus sa Bayan ng Jerusalem. Buong galak na ipinakita ng mga taga Jerusalem na sila ay natutuwa sa pagparito ni Jesus kung kaya't bawat isa sa kanila ay nagsipagkuha ng mga sanga ng puno at inilagay sa daraanan ni Jesus at ang iba ay iwinawagayway bilang pagpapakita ng kagalakan. Pumasok si Jesus sa Jerusalem na akala mo ay isang Hari.
Ito rin ang hudyat para sa mga taga Jerusalem na dumating ang kanilang Hari at tagapagligtas. At nalalaman ni Jesus na pagpasok niya sa Jerusalem ay hudyat ng katuparan ng hula na siya ay magpapakasakit upang tubusin ang lahat ng pagkakasala ng tao sa pamamagitan ng pagpapakapako sa Krus.
Ang Diyos Ama, sa pamamagitan ni Jesus ang pangunahing takbuhan at tagapagligtas ng sansinukob. Nakahihigit sa sinuman ang kadakilaan ng ating Panginoon dahil sa pag-ibig niya sa atin. Bukod sa Ama, mayro'n ding nagliligtas at handang mag-ligtas sa atin sa oras ng pangangailangan.
Harapin natin ang kasalukuyang pamumuhay natin. Ang daigdig ay nahaharap sa pandaigdigang problema sa pananalapi. Isa sa mga nagiging tagapaglitas natin ay ang mga Overseas Filipino Workers. Si Nanay, si Tatay, si Ate o Kuya, mga Tito o Tita nating nagiging bread winner ng tahanan ay isa sa masasabi din nating nag-liligtas sa ating mga pangangailangan. Bagamat ang iba ay minamaltrato, minamaliit ng ibang lahi, at namimintong matanggal pa ng trabaho dahil sa Global Financial Crisis, karamihan sa mga OFW ay lubos na nananalangin sa Panginoon na sana ay mas maging malakas ang kanilang pangangatawan, patatagin pa nawa ang kanilang kalooban at gabayan at patnubayan sana sila ng Poong Maykapal.
Ang mga matitinong Kapulisan, Pulitiko, kasundaluhan ang mga pamatay-sunog at Doktor. Sila din ang isa sa mga nagliligtas sa atin. Hindi lahat sa mga nabanggit ko na mga lingkod bayan ay mga kurap at mga mandarambong. Mayroon din naman na may takot sa Diyos at ginagawa ang kanilang tungkulin na hindi nababahiran ng katiwalian.
Ang mga Magulang natin, isa din sila sa mga nagliligtas sa atin. Sa tuwing may karamdaman tayong nararamdaman, sino ang maaari nating sanggunian at lapitan? Ang Nanay natin na madalas ay napupuyat kapag may karamdaman tayong iniinda, samantalang ang Tatay naman natin ang naghahanap kung saan kukuha ng panglunas sa ating karamdaman. Nakalulungkot ngang isipin na sa modernong panahong ito ay may nagiging masamang magulang. Baligtad pa nga, ang iba pa nga sa kanila ang pinangangaralan ng kanilang mga anak.
Maging ang sarili natin, ang maaaring maglitas sa atin. Katuwang natin ang Panginoon sa lahat ng mga problemang darating at dumarating. Subalit, paano naman kung ang lahat ng nagliligtas sa atin maliban sa Panginoon ay mawawala sa atin ng bigla? Paano ang buhay natin?
Kaya't sila ay pahalagahan natin, kagaya din ng pagpapahalaga natin sa Diyos Ama. Dahil sa kanilang ginagawang pagmamalasakit at SAKRIPISYO, pinupunuan nila ang mga bagay na kulang sa atin.
Sa Linggo ng Kuwaresma, namnamin natin ang kahalagahan ng pagpapakasakit ni Kristo sa atin gayun na rin ang mga taong nagsasakripisyo para sa ikinabubuti ng ating buhay.
At para sa kabatiran ng mga mambabasa tungkol sa Araw ng Palaspas, i-click ang Faith of a Centurion, isang Blogsite ni Fr. JBoy ng Kape at Pandesal.
4.01.2009
Abu Sayyaf Hostage
Mahabang Panahon din ang itinagal ng mga nakidnap na ICRC Volunteers sa kamay ni Al Bader Parad. Halos nangayayat na ang mga bihag nito na sina Andreas Notter (isang Swiss National), Eugenio Vagni (isang Italiano), at si Mary Jean Lacaba (Pilipino).Dumating ang Punto na dapat ay palalayain ang tatlo kung susunod ang Gobyerno na i-pull out ang mga sundalo sa isla ng Sulu. Ngunit nagmatigas ang gobyerno, sa katauhan ni DILG Sec. Puno. Kung ako ang tatanungin, tama lang na nagmatigas ang Gobyerno na huwag sundin ang Huling Demand ng Abu Sayyaf dahil saan ka ba nakakita ng isang Gobyerno na ang mga Bandido pa ang mas matapang sa kanila? Pero, noong napanood ko ang Interview kay Philippine Red Cross Chair Sen. Dick Gordon, bumuhos ang kanyang luha sa kawalang pag-asa at pagsusumamo na palalayain ni Al Bader Parad ang mga ICRC Workers na ang tanging ipinunta nilang tatlo sa Mindanao ay makatulong sa nangangailangan. Hiningi rin ni Sen. Gordon ang Sobriety ng Gobyerno at ng Abu Sayyaf dahil inosente at hindi damay ang tatlo sa kaguluhang nagaganap sa Mindanao. READ MORE>>
3.31.2009
In Response to Mr. Chip Tsao
Naging laman ng mga balita sa bansa ang Pangalan ni Chip Tsao, isang columnist sa HK Magazine. Binansagan niya ang Pilipinas bilang Bansa ng mga Alipin (Nation of Servants). Pinag-initan n'ya ang mga Pilipino sa HongKong dahil sa usapin sa Spratly Island na alam naman natin na ubod ng layo sa Mainland China o di kaya'y sa Hongkong (Base ito sa Nautical Miles).Minaliit din n'ya ang kanyang Kasambahay na ang ngalan ay Louisa at minandohan pa ni Ginoong Tsao na tataasan daw n'ya ng sahod ang kanyang kasambahay kung.. Read More>>
Me and my Everything
Starting today, lahat ng mga kwento tungkol sa akin at mga karanasan sa buhay ay nasa iisang page na lang. Medyo nagiging chopsuey na kasi itong main page ko.I do this to continue practicing web designing. And of course, organizing things is part of designing principle in making a website.
From now on, I initially divide the contents of my blogs but the old contents and stories remains in my first blogsite
Salamat sa mga dumadaan at bumabasa sa mga blog-writings ko. Isa po ito sa mga libangan ko, ang magbahagi ng kwento na kahit paano'y may katuturan din naman.
Ingat and Godbless!
3.20.2009
Soap Opera: May Bukas Pa
May Bukas Pa (Prime Time Show in Ch. 2)Weeknights After TV Patrol World
MAGANDA ANG blending ng palabas na ito lalo na't malapit na ang mahal na araw. Noong sanggol pa lamang si Santino, siya ay kinupkop ng mga Pari sa Monasteryo (Father Anthony - Jaime Fabregas | Father Jose - Dominic Ochoa | Father Ringo - Lito Pimentel). Nakatagpo si Santino ng isang kaibigan sa katauhan ni BRO bilang si Hesus. Nakakausap niya't hinihingan nya ng payo si Bro lalo na kapag may problema. Nababago ni Santino, kasama ni Bro ang buhay ng mga taga bayan Pag-Asa.
Ang matinding kumakalaban sa kanya at sa monasteryo ay si Mayor (Enrico Rodrigo - Albert Martinez) dahil sa isinumpa nya sa kanyang isipan na noong bata pa si Mayor at inaapi-api ng mga taga Bayan Pag-Asa ay babalikan niya ito at mag-hihiganti sa mga tagaroon.
Dahil sa maganda ang bawat istorya, nagagawa kong umiyak na lang dahil sa touch ako sa mga eksena na posible talagang mangyari sa buhay ng ordinaryong tao at mangyari sa isang Pamilya. Ito ang mga Eksenang hindi ko makakalimutan:
Ang istorya ay umiikot sa mga pangyayari sa buhay ni Mang Berting(Robert Arevalo) at ng kanyang anak na si Jojo (Richard Quan). Hindi basta-basta mapatawad ni Jojo ang kanyang Amang si Mang Berting dahil iniwan ni Mang Berting ang kanyang Pamilya. Noong lumayas sa bahay-ampunan si Santino, natagpuan siya ni Mang Berting. Nang malaman ni Mayor na tumakas si Santino sa Bahay Ampunan, agad niyang ipinadampot ito sa kanyang alagad. Pero hindi nagtagumpay si Mayor dahil magaling dumepensa si Jojo. Ngunit may isang araw, nasaksak ng mga dumadakip kay Santino si Jojo at ito ay nasaksihan ni Mang Berting. (PANOORIN ANG VIDEO)
Hanggang sa nabago ni Santino ang buhay nila Mang Berting at Jojo. Napatawad nila ang isa't isa.
Sa buhay ng isang tao ay may dumarating na pagsubok. Hindi natin alam kung tayo ay sinusubukan lang tayo ng Diyos kung hanggang saan ang ating pananalig sa kanya. Ipinapakita ng palabas na ito na anumang problemang dumarating ay huwag dapat tayo bibitaw kay Brow dahil MAY BUKAS PA.
Sana mag-tagal pa ang palabas na ito hanggang Lenten Season.
3.05.2009
Finals is Near Again!
"... and now, the end is near. And so I face the final curtain!" Hehehe, My Way? Opo, natutuwa naman ako para sa mga ka-batch ko noong hs na gagraduate na. Dapat kasabay ko silang ga-graduate ngayon kung noon pa man e nag-IT na sana ako. Anyways, congratulations sa lahat ng mga magsisipag-tapos. Huwag ninyong problemahin na baka wala kayong makitang trabaho pagkatapos ng graduation, ang importante is may pinanghahawakan na kayong diploma at naka-graduate na kayo.
"... and now, it's getting worst!" Dermatitis ko ay hindi pa rin gumagaling. Ewan ko kung dermatitis nga ito. Kasi tatlong dermatologist na ang napuntahan namin ni Mama sa Imus pero hindi pa rin gumagaling. Lahat ng bawal kagaya ng pagkain ng malalalansa at tamang pag-sepilyo ay sinunod ko na. Ang iniisip ko ng lubos is dapat fina-follow up checkup ko ito sa isa lang na derma. Like this comming saturday, babalik ako sa Medical Center Imus (MCI) Kay Dra. Vitalia Beltran Castillo para malaman namin at malaman niya kung gumagaling na ang allergy ko sa palagiliran sa baba ng bibig ko. Damn! Lahat tuloy ng gusto kong kainin kahit mga citrus fruits kagaya ng Ponkan at Orange at lahat ng pagkaing may Vitamin C ay bawal sa akin! Nakaka-inis talaga! Bukod pa rito, this tuesday e tinamaan naman ako ng trangkaso dahil siguro e naambunan ako noong monday afternoon sa Maynila. Heto, magaling na dahil inalagaan ako ni Mama at Lola ko. Hindi ako mama o lola's boy, siguro spoiled lang talaga ako sa kanila pero hindi ako brat! Hehehe!
Mahirap magkasakit ngayong summer. So, ingat na lang sa ating lahat. Again, congrats sa mga graduates at sa mga nakapasa sa kanilang mga thesis.
Godbless!
"... and now, it's getting worst!" Dermatitis ko ay hindi pa rin gumagaling. Ewan ko kung dermatitis nga ito. Kasi tatlong dermatologist na ang napuntahan namin ni Mama sa Imus pero hindi pa rin gumagaling. Lahat ng bawal kagaya ng pagkain ng malalalansa at tamang pag-sepilyo ay sinunod ko na. Ang iniisip ko ng lubos is dapat fina-follow up checkup ko ito sa isa lang na derma. Like this comming saturday, babalik ako sa Medical Center Imus (MCI) Kay Dra. Vitalia Beltran Castillo para malaman namin at malaman niya kung gumagaling na ang allergy ko sa palagiliran sa baba ng bibig ko. Damn! Lahat tuloy ng gusto kong kainin kahit mga citrus fruits kagaya ng Ponkan at Orange at lahat ng pagkaing may Vitamin C ay bawal sa akin! Nakaka-inis talaga! Bukod pa rito, this tuesday e tinamaan naman ako ng trangkaso dahil siguro e naambunan ako noong monday afternoon sa Maynila. Heto, magaling na dahil inalagaan ako ni Mama at Lola ko. Hindi ako mama o lola's boy, siguro spoiled lang talaga ako sa kanila pero hindi ako brat! Hehehe!
Mahirap magkasakit ngayong summer. So, ingat na lang sa ating lahat. Again, congrats sa mga graduates at sa mga nakapasa sa kanilang mga thesis.
Godbless!
2.25.2009
February 25, 2009
Magandang Araw po sa inyo. Dito sa Pilipinas ay alas-onse y trenta na po. Bago ako matulog, nais kong ibahagi itong aking kuwento na aking ginawa sa buong araw.
Una ay, gumising ako ng maaga para abutan ang Misa sa Umaga sa simbahan ng Eskwelahan namin (Parokya ng San Vicente de Paul) dahil sa ang araw na ito ay Miyerkoles ng Abo. Yung pari na nag-bigay ng Homiliya ay binasa lamang niya ang Homily Letter ng Arsobispo ng Maynila (Cardinal Rosales). Hinihikayat ni Cardinal Rosales ayon sa binasang Homily Letter na suportahan natin ang Hapag-asa, kung saan ang layunin nito ay magpakain sa mga batang walang makain. Gusto ko man sana tumulong pero wala akong mai-ambag.
Pero hindi yun ang gusto kong i-kuwento. Natatawa ako sa mga tropa ko, noong nakita nila yung krus na abo sa noo ko. Paano, sobrang kapal kasi yung pagkakapahid sa akin ng Lay Minister ng Simbahan. Pero sabi ko sa kanila, dapat umatend din kayo ng Misa. Naaalala ko kasi noong sakristan pa ako sa aming parokya, tinanong ko sa pari namin na kung okay lang bang hugasan kaagad yung abo pagkatapos mapahid? Ang sagot naman ni Father sa akin ay nasa akin daw ang pagpapasya kung lilinisin ko kaagad yung abo. Ang importante raw kasi ay ipinapaalala ng abong ipinahid sa mga noo ng nagsipagsimba na tayo ay nag-mula sa abo at tayoy magbabalik sa abo. Meaning, ang lahat ng bagay ay may simula at katapusan. Kaya kung maaaring gumawa tayo ng kabutihan sa kapwa e gawin natin. Pero sa totoo lang, madaling maging tao pero mahirap magpakatao. Right? Yung iba nga sa Campus, nagpa-pahid lang para i-display na meron din silang cross sa noo nila. Hindi ako sa nag-pre-prejudge, pero realidad na meron ngang ganoon ang ginagawa ng iba e. Kung sa bagay, sino ba ang tama at perpekto?
Ang EDSA, di na gaano nabigyan ng atensyon. Wala rin namang saysay yung pinaglaban nila sa EDSA 1 at EDSA 2. Ganoon parin ang kalagayan nating mga Pilipino, very unstable ang gobyerno. Oo, ito ang pag-eexercise ng mga Pilipino para palitan ang nakapuwesto sa Malacanang na mapayapa at walang karahasan. Pero mukhang naging masahol pa ata. Nawala nga ang Magnanakaw, napalitan naman ng sandamukal na mga Buwaya. May napapatalsik, may naparusahan na ba? Si ERAP, dahil sa Political Will ni Gloria ay nakalaya kaagad. Ganyan ang problema dito sa Pilipinas, bine-baby lang natin ang mga Kurap. Kung sa bagay, parang tahanan din maikukumpara ang kurapsyon, ito'y nagsisimula sa maliit na tao hanggang sa matataas na tao. Mahirap mabago ang kurapsyon, tapos sasabihin nila na dapat sa pamilya dapat nagsisimula ang pagbabago? E may nagkakagulangan din kaya sa ibang pamilya? Lalo na't yung ibang pamilya ay nag-aaway sa partehan ng lupa e buhay pa ang mga magulang nila at hindi pa physically and mentally incapacitated.
Bilang pang-huli, nagpapasalamat ako sa Diyos dahil wala akong Bagsak sa mga Grades. Natutuwa naman ako, hindi ko ito naranasan noong ECE ako dati. Sana ay tuloy-tuloy lang ang ganito, na hindi na ako lumalagpak sa mga grades although masama ang loob ko sa PHP. Bakit ako bumaba ng 2 points (From 90 ay naging 88). Di bale, babawi ako.
Ingat po sa inyong lahat!
Una ay, gumising ako ng maaga para abutan ang Misa sa Umaga sa simbahan ng Eskwelahan namin (Parokya ng San Vicente de Paul) dahil sa ang araw na ito ay Miyerkoles ng Abo. Yung pari na nag-bigay ng Homiliya ay binasa lamang niya ang Homily Letter ng Arsobispo ng Maynila (Cardinal Rosales). Hinihikayat ni Cardinal Rosales ayon sa binasang Homily Letter na suportahan natin ang Hapag-asa, kung saan ang layunin nito ay magpakain sa mga batang walang makain. Gusto ko man sana tumulong pero wala akong mai-ambag.
Pero hindi yun ang gusto kong i-kuwento. Natatawa ako sa mga tropa ko, noong nakita nila yung krus na abo sa noo ko. Paano, sobrang kapal kasi yung pagkakapahid sa akin ng Lay Minister ng Simbahan. Pero sabi ko sa kanila, dapat umatend din kayo ng Misa. Naaalala ko kasi noong sakristan pa ako sa aming parokya, tinanong ko sa pari namin na kung okay lang bang hugasan kaagad yung abo pagkatapos mapahid? Ang sagot naman ni Father sa akin ay nasa akin daw ang pagpapasya kung lilinisin ko kaagad yung abo. Ang importante raw kasi ay ipinapaalala ng abong ipinahid sa mga noo ng nagsipagsimba na tayo ay nag-mula sa abo at tayoy magbabalik sa abo. Meaning, ang lahat ng bagay ay may simula at katapusan. Kaya kung maaaring gumawa tayo ng kabutihan sa kapwa e gawin natin. Pero sa totoo lang, madaling maging tao pero mahirap magpakatao. Right? Yung iba nga sa Campus, nagpa-pahid lang para i-display na meron din silang cross sa noo nila. Hindi ako sa nag-pre-prejudge, pero realidad na meron ngang ganoon ang ginagawa ng iba e. Kung sa bagay, sino ba ang tama at perpekto?
Ang EDSA, di na gaano nabigyan ng atensyon. Wala rin namang saysay yung pinaglaban nila sa EDSA 1 at EDSA 2. Ganoon parin ang kalagayan nating mga Pilipino, very unstable ang gobyerno. Oo, ito ang pag-eexercise ng mga Pilipino para palitan ang nakapuwesto sa Malacanang na mapayapa at walang karahasan. Pero mukhang naging masahol pa ata. Nawala nga ang Magnanakaw, napalitan naman ng sandamukal na mga Buwaya. May napapatalsik, may naparusahan na ba? Si ERAP, dahil sa Political Will ni Gloria ay nakalaya kaagad. Ganyan ang problema dito sa Pilipinas, bine-baby lang natin ang mga Kurap. Kung sa bagay, parang tahanan din maikukumpara ang kurapsyon, ito'y nagsisimula sa maliit na tao hanggang sa matataas na tao. Mahirap mabago ang kurapsyon, tapos sasabihin nila na dapat sa pamilya dapat nagsisimula ang pagbabago? E may nagkakagulangan din kaya sa ibang pamilya? Lalo na't yung ibang pamilya ay nag-aaway sa partehan ng lupa e buhay pa ang mga magulang nila at hindi pa physically and mentally incapacitated.
Bilang pang-huli, nagpapasalamat ako sa Diyos dahil wala akong Bagsak sa mga Grades. Natutuwa naman ako, hindi ko ito naranasan noong ECE ako dati. Sana ay tuloy-tuloy lang ang ganito, na hindi na ako lumalagpak sa mga grades although masama ang loob ko sa PHP. Bakit ako bumaba ng 2 points (From 90 ay naging 88). Di bale, babawi ako.
Ingat po sa inyong lahat!
2.21.2009
Umiinit na Panahon...
Matagal ko na din po na hindi ko nasusundan ang Blog na ito, ito ang madalas kong sabihin sa inyo kapag hindi kaagad ako nakakapag-kuwento sa blogwriting na ito. Maraming naganap sa mga nakalipas na araw at linggo sa ating mga buhay. May mga araw at mga sandali ang ating inaagaw para tayo ay makapag-pahinga. At sa pagkakataong ito, ay hahabaan ko ang kuwento ko.
Medyo ramdam ko na ang mainit na panahon. Dito sa Pilipinas, malimit na sinasabi at pinaniniwalaan ng mga nakatatanda sa atin na pagkatapos ng pista ng Nuestra Senora de Candelaria ay dito pumapasok ang panahon ng tag-init. Noong Ika-dalawa ng Pebrero ay ipinagdiwang ng Simbahang Katoliko ang Kapistahan ng Candelaria. Dito sa Kabite, nag-diwang ang mga taga Silang ng kapistahan ng Candelaria noong ika-dalawa ng Pebrero. Pero ang pagkaka-alam ko sa totoong araw ng kapistahan ng Candelaria ay noong ika-labing isa ng Pebrero.
Walang Scientific Reasons kung bakit medyo tumutugma ang mga prediksyon ng mga matatanda? At opo, nakaramdam na po ako ng init ng panahon nitong mga nakalipas na araw. Kaya nga sabi ko sa sarili ko na mas lalong magiging mainit itong darating na summer. At lagot ako, tiyak na mangingitim ako sa biyahe ko sa Maynila kapag mag sa-summer classes ako sa pinapasukan kong unibersidad.
Napanood nyo po ba yung balita sa TV Patrol? Yung Nangyari sa EDSA Shoot-out? O Rub-out? Di natin malaman sa kanila. Kasi kung pag-babasehan mo kung napanood mo ng buo yung Video na pinalabas sa balita ay talaga namang hindi mo maiiwasang mag-duda sa mga eksenang ipinakita sa balita. Na medyo sumobra ang gamit nila ng dahas, dahil kitang-kita na bulagta na ay binabaril pa ng isang operatiba ng ANCAR group ng QCPD. Medyo maselan yung mga ganoong video pero nakaramdam din ako ng awa sa pamilya ng mga napatay.
Kapag ang isang tao talaga ay matindi ang pangangailangan o talagang nagipit at walang malapitan, at kapag desperado na ito sa tindi ng pangangailangan, ang posibleng maging last resort nito ay gumawa ng krimen. Kaya hindi lahat ng mga magnanakaw ay masasama. Kaya lang sila nagiging masama ay dahil sa ginawa nilang pagnanakaw. Maraming factors kaya sila nagnanakaw... at kagaya din ng mga carnappers ay dahil sa mabilis ang pera sa ganoong gawain. At oo, hindi magandang gawain ang pagka-karnap at mag-nakaw. Katulad na lang noong isang araw, noong nag-punta kami ni Mama sa Jose Reyes Memorial Hospital sa Maynila para humingi ng Surgical / Medical Records ng tatay ko, may isang lalaki na nang-agaw ng Cellphone sa loob ng ospital. Naging maagap ang mga guwardia pero yung isang guwardia, binaril yung lalaking nang-agaw ng cellphone sa binti. Kaya ang tendency ay natumba yung lalaki at nakuyog siya ng mga naka-tambay na mga kalalakihan sa parking space ng Ospital.
Naawa ako sa Lalaki kasi Hinampas pa siya ng Guwardia ng Pistola sa ulo at tinadyakan. Sinabi ko sa katabi kong nakatayo habang kinukuyog yung lalaki ay matindi ang pangangailangan ng lalaking nang-agaw ng cellphone. Iniisip ko, nangyari ang pang-aagaw ng cellphone sa Ospital at kaya naman niya siguro nagawa ito ay dahil sa baka may bayarin siya sa ospital at nagipit.
Nakaramdam ako ng awa doon sa lalaki. Nang dahil sa pang-aagaw nya ng cellphone, nabaril na siya sa binti, na-kuyog pa siya, na-palo pa siya ng pistola sa ulo at tinadyakan at ang isa pa nito ay makakasuhan pa siya. Galit ako sa mga magnanakaw. Dahil kami din noon ay ninakawan sa bahay, pasalamat na lang din namin at cellphone lang din ang ninakaw at hindi ang mahahalagang kasangkapan sa aming bahay.
Siya nga pala, idineklara ng Malacanang na sa lunes, ika-dalawampu't tatlo ay walang pasok ang lahat ng antas (all year levels) dahil inusod nila ang holiday para sa EDSA 1. Sumagi sa isipan ko, bakit kailangang ideklara ng Malacanang ang Holiday sa Lunes? Para sa akin ay hindi naman naging matagumpay ang EDSA 1 at EDSA 2. Ganoon pa rin, mahirap pa rin ang bansa natin! Gusto ko man isisi ng buong buo ang Pamahalaan at mga bulok na Pulitiko, may naging pagkakamali din namang ginawa ang bawat Pilipino. E kasi naman, kahit sinong ipalit na lider ay marumi pa rin ang Pulitika. Gumawa ka ng mabuti, may masasabi hindi maganda ang taong nasa paligid mo. Kapag gumawa ng masama, ang haba ng mga pag-dinig pero hindi rin makukulong. Diba, nakaka-asar?
Sa Wednesday din pala ang Miyerkules ng Abo o Ash Wednesday. Ipinapaalala ng araw na ito na tayo ay nag-mula sa alabok at tayo ay magbabalik sa alabok. Last year hindi ako nakasimba noon kasi sa Pasay pa ako nag-aaral noon at gabi na ang uwi ko noon. Hindi na rin ako naka-daan sa Baclaran dahil pagod ako noon. So this time, sana ay makapag-simba ako sa araw na 'yon. At sa totoo lang, na-mimiss ko na ang pag-sasakristan. Almost 10 years din ako naging sakristan dito sa Parokya namin. At ngayong may sakit ang Pari namin, sana ay pagalingin siya ni Lord kasi mabait siyang pari at totoong tao.
Speaking of Ash Wednesday, two months na naman at mag-mamahal na araw na naman. Ano kaya ang gagawin ko? Siguro katulad pa rin ng dati, babalik ako sa pag-sasakristan. Ay hindi na siguro, hayaan ko na lang yung mga bagong sakristan ang mag-serve. Para masanay.
So, yun. Madaragdagan pa ito sa Linggo, mas hahabaan ko ulit ang kuwento ko. Sige po, ingat!
Medyo ramdam ko na ang mainit na panahon. Dito sa Pilipinas, malimit na sinasabi at pinaniniwalaan ng mga nakatatanda sa atin na pagkatapos ng pista ng Nuestra Senora de Candelaria ay dito pumapasok ang panahon ng tag-init. Noong Ika-dalawa ng Pebrero ay ipinagdiwang ng Simbahang Katoliko ang Kapistahan ng Candelaria. Dito sa Kabite, nag-diwang ang mga taga Silang ng kapistahan ng Candelaria noong ika-dalawa ng Pebrero. Pero ang pagkaka-alam ko sa totoong araw ng kapistahan ng Candelaria ay noong ika-labing isa ng Pebrero.
Walang Scientific Reasons kung bakit medyo tumutugma ang mga prediksyon ng mga matatanda? At opo, nakaramdam na po ako ng init ng panahon nitong mga nakalipas na araw. Kaya nga sabi ko sa sarili ko na mas lalong magiging mainit itong darating na summer. At lagot ako, tiyak na mangingitim ako sa biyahe ko sa Maynila kapag mag sa-summer classes ako sa pinapasukan kong unibersidad.
Napanood nyo po ba yung balita sa TV Patrol? Yung Nangyari sa EDSA Shoot-out? O Rub-out? Di natin malaman sa kanila. Kasi kung pag-babasehan mo kung napanood mo ng buo yung Video na pinalabas sa balita ay talaga namang hindi mo maiiwasang mag-duda sa mga eksenang ipinakita sa balita. Na medyo sumobra ang gamit nila ng dahas, dahil kitang-kita na bulagta na ay binabaril pa ng isang operatiba ng ANCAR group ng QCPD. Medyo maselan yung mga ganoong video pero nakaramdam din ako ng awa sa pamilya ng mga napatay.
Kapag ang isang tao talaga ay matindi ang pangangailangan o talagang nagipit at walang malapitan, at kapag desperado na ito sa tindi ng pangangailangan, ang posibleng maging last resort nito ay gumawa ng krimen. Kaya hindi lahat ng mga magnanakaw ay masasama. Kaya lang sila nagiging masama ay dahil sa ginawa nilang pagnanakaw. Maraming factors kaya sila nagnanakaw... at kagaya din ng mga carnappers ay dahil sa mabilis ang pera sa ganoong gawain. At oo, hindi magandang gawain ang pagka-karnap at mag-nakaw. Katulad na lang noong isang araw, noong nag-punta kami ni Mama sa Jose Reyes Memorial Hospital sa Maynila para humingi ng Surgical / Medical Records ng tatay ko, may isang lalaki na nang-agaw ng Cellphone sa loob ng ospital. Naging maagap ang mga guwardia pero yung isang guwardia, binaril yung lalaking nang-agaw ng cellphone sa binti. Kaya ang tendency ay natumba yung lalaki at nakuyog siya ng mga naka-tambay na mga kalalakihan sa parking space ng Ospital.
Naawa ako sa Lalaki kasi Hinampas pa siya ng Guwardia ng Pistola sa ulo at tinadyakan. Sinabi ko sa katabi kong nakatayo habang kinukuyog yung lalaki ay matindi ang pangangailangan ng lalaking nang-agaw ng cellphone. Iniisip ko, nangyari ang pang-aagaw ng cellphone sa Ospital at kaya naman niya siguro nagawa ito ay dahil sa baka may bayarin siya sa ospital at nagipit.
Nakaramdam ako ng awa doon sa lalaki. Nang dahil sa pang-aagaw nya ng cellphone, nabaril na siya sa binti, na-kuyog pa siya, na-palo pa siya ng pistola sa ulo at tinadyakan at ang isa pa nito ay makakasuhan pa siya. Galit ako sa mga magnanakaw. Dahil kami din noon ay ninakawan sa bahay, pasalamat na lang din namin at cellphone lang din ang ninakaw at hindi ang mahahalagang kasangkapan sa aming bahay.
Siya nga pala, idineklara ng Malacanang na sa lunes, ika-dalawampu't tatlo ay walang pasok ang lahat ng antas (all year levels) dahil inusod nila ang holiday para sa EDSA 1. Sumagi sa isipan ko, bakit kailangang ideklara ng Malacanang ang Holiday sa Lunes? Para sa akin ay hindi naman naging matagumpay ang EDSA 1 at EDSA 2. Ganoon pa rin, mahirap pa rin ang bansa natin! Gusto ko man isisi ng buong buo ang Pamahalaan at mga bulok na Pulitiko, may naging pagkakamali din namang ginawa ang bawat Pilipino. E kasi naman, kahit sinong ipalit na lider ay marumi pa rin ang Pulitika. Gumawa ka ng mabuti, may masasabi hindi maganda ang taong nasa paligid mo. Kapag gumawa ng masama, ang haba ng mga pag-dinig pero hindi rin makukulong. Diba, nakaka-asar?
Sa Wednesday din pala ang Miyerkules ng Abo o Ash Wednesday. Ipinapaalala ng araw na ito na tayo ay nag-mula sa alabok at tayo ay magbabalik sa alabok. Last year hindi ako nakasimba noon kasi sa Pasay pa ako nag-aaral noon at gabi na ang uwi ko noon. Hindi na rin ako naka-daan sa Baclaran dahil pagod ako noon. So this time, sana ay makapag-simba ako sa araw na 'yon. At sa totoo lang, na-mimiss ko na ang pag-sasakristan. Almost 10 years din ako naging sakristan dito sa Parokya namin. At ngayong may sakit ang Pari namin, sana ay pagalingin siya ni Lord kasi mabait siyang pari at totoong tao.
Speaking of Ash Wednesday, two months na naman at mag-mamahal na araw na naman. Ano kaya ang gagawin ko? Siguro katulad pa rin ng dati, babalik ako sa pag-sasakristan. Ay hindi na siguro, hayaan ko na lang yung mga bagong sakristan ang mag-serve. Para masanay.
So, yun. Madaragdagan pa ito sa Linggo, mas hahabaan ko ulit ang kuwento ko. Sige po, ingat!
2.11.2009
Doing Nothing Day
Good Day po sa inyo. Ginawa ko itong post na ito sa isang Internet Cafe malapit sa School. Pumasok ako para bayaran ko lang yung inorder kong T-shirt sa Department namin, at ayun... makukuha ko pa ng three o'clock ng hapon. Peteks kasi sila e. So, it's a doing nothing day na naman! Inaasahan ko naman ito e kasi foundation week ngayon sa school namin.
Anyways, balak kong sumali bukas sa isang competition na pangungunahan ng ELITE (IT Department). Bale ang competition ay parang isang poster making contest using Adobe Photoshop CS3. Medyo hindi ako proficient sa Photoshop dahil Fireworks ang ginagamit ko kapag nag-dedesign ako ng mga images at banners para sa isang website. So mamaya 'pag uwi ko, mag-eensayo ako sa Photoshop at magba-browse browse ako ng mga design sa mga tutorial sites about Photoshop.
Yung Project naman po namin sa CP2, medyo ok na! Medyo nahirapan akong paganahin yung timer pero ok naman kasi ang poproblemahin ko na lang is yung Database nya. Ang gusto kasi ng Prof namin ay may database so every time na may gagamit ng isang unit, nai-se-save yung mga details tungkol sa oras o duration ng pag-gamit ng Client at kung magkano ang binayad ng Client. Siya nga pala, yung tinutukoy ko ay isang Simple Internet Cafe Monitoring System.
Malapit-lapit na din ang Valentines. Be safe lang sa mga magde-date. H'wag kayong magde-date sa mga singit-singit sa baywalk at CCP kasi maraming mandurukot doon! Be safe!
So, inaasahan ko mamayang three O'clock ay abot kamay ko na yung t-shirt na inorder ko. Ingat kayong lahat!
Anyways, balak kong sumali bukas sa isang competition na pangungunahan ng ELITE (IT Department). Bale ang competition ay parang isang poster making contest using Adobe Photoshop CS3. Medyo hindi ako proficient sa Photoshop dahil Fireworks ang ginagamit ko kapag nag-dedesign ako ng mga images at banners para sa isang website. So mamaya 'pag uwi ko, mag-eensayo ako sa Photoshop at magba-browse browse ako ng mga design sa mga tutorial sites about Photoshop.
Yung Project naman po namin sa CP2, medyo ok na! Medyo nahirapan akong paganahin yung timer pero ok naman kasi ang poproblemahin ko na lang is yung Database nya. Ang gusto kasi ng Prof namin ay may database so every time na may gagamit ng isang unit, nai-se-save yung mga details tungkol sa oras o duration ng pag-gamit ng Client at kung magkano ang binayad ng Client. Siya nga pala, yung tinutukoy ko ay isang Simple Internet Cafe Monitoring System.
Malapit-lapit na din ang Valentines. Be safe lang sa mga magde-date. H'wag kayong magde-date sa mga singit-singit sa baywalk at CCP kasi maraming mandurukot doon! Be safe!
So, inaasahan ko mamayang three O'clock ay abot kamay ko na yung t-shirt na inorder ko. Ingat kayong lahat!
2.09.2009
A Good Morning
Ay, salamat at naka-tulog din ng mahaba-haba. Dito sa Pilipinas, it's 10:25 A.M. At ang inalmusal ko kanina ay naka-tatlong wheat bread ako at gatas. Salamat at gumaling na ang Dermatitis ko sa palagiliran ng labi. Effective yung gamot at pH soap na binigay sa akin ng derma.
Usapang kalusugan din lang, napaka-hirap pala ng may dermatitis. Hanggang ngayon, limitado pa rin ang mga dapat kong kainin. Ang maaari ko lamang kainin ngayon ay yung hindi malalansa kagaya ng Beef, Bangus, Tilapia. Nagtaka ako, hindi pala malansa ang Bangus at Tilapia, kaya noong inulam ko ito noong nakaraan lang e ok naman at hindi naman po naka-apekto sa dermatitis ko. Isa pa, instead na kape ang parati ko sanang iniinom sa umaga at meryenda, gatas tuloy ang iniinom ko. Ayos din lang kasi alam ko naman ang good benefits ng Milk sa katawan, It adds calcium to your bones, at pampaganda pa ng balat.
Siya nga pala, talaga palang walang ginagawa sa school ngayon. Kaya ayos lang na mag-pahinga. Pero after this week, aasahan ko nang marami na ulit kaming gagawin. Kaya nga po, kahit pa-bonjing-bonjing ako dito ay nag-aaral din naman kahit papaano sa gagawin naming project sa major subject.
Sana lang po, maging maganda ang week ko ngayon. Siyempre, pati na rin kayo! Sana walang mapahamak sa inyo, basta lagi nyo lang kokontakin si bossing, na nasa itaas lamang!
Have a good one to all!
Siya nga pala, isang video na nakakatawa!
Usapang kalusugan din lang, napaka-hirap pala ng may dermatitis. Hanggang ngayon, limitado pa rin ang mga dapat kong kainin. Ang maaari ko lamang kainin ngayon ay yung hindi malalansa kagaya ng Beef, Bangus, Tilapia. Nagtaka ako, hindi pala malansa ang Bangus at Tilapia, kaya noong inulam ko ito noong nakaraan lang e ok naman at hindi naman po naka-apekto sa dermatitis ko. Isa pa, instead na kape ang parati ko sanang iniinom sa umaga at meryenda, gatas tuloy ang iniinom ko. Ayos din lang kasi alam ko naman ang good benefits ng Milk sa katawan, It adds calcium to your bones, at pampaganda pa ng balat.
Siya nga pala, talaga palang walang ginagawa sa school ngayon. Kaya ayos lang na mag-pahinga. Pero after this week, aasahan ko nang marami na ulit kaming gagawin. Kaya nga po, kahit pa-bonjing-bonjing ako dito ay nag-aaral din naman kahit papaano sa gagawin naming project sa major subject.
Sana lang po, maging maganda ang week ko ngayon. Siyempre, pati na rin kayo! Sana walang mapahamak sa inyo, basta lagi nyo lang kokontakin si bossing, na nasa itaas lamang!
Have a good one to all!
Siya nga pala, isang video na nakakatawa!
2.07.2009
Short Rest this week
Natapos din ang Midterm Exams. Salamat at medyo may one week ako para mag-relax at mag-start ng project namin sa CP2. Malapit na ang Valentines Day! Happy Hearts po sa inyo, at always remember na mag-iingat kayong mabuti... do you know what I'm saying.
Gusto ko sanang gawin this week ay mag-jogging sa CCP at Baywalk sa Maynila. Ginagawa ko 'to dati noong bakasyon at hindi ito alam ng Nanay ko, bumibiyahe pa ako ng Roxas Blvd para mag-jogging at mag brisk walking. Kasi tumataba ako ng konti at ang tyan ko ay parang pang manginginom. Medyo aware lang ako kasi may isang palabas sa TV na dinidiscuss about the benefits of jogging and running. Although hindi ko ito magagawa everyday even on weekends kasi 'yun na nga lang po ang pahinga ko, kapag umuuwi naman ako galing sa school ay nagbi-brisk walking ako from Adamson to Park 'n Ride. (Central Terminal, Lawton) Sana, matupad ang balak ko na kahit magsa-summer ako sa AdU ay makapag work-out ako. Gusto ko magkahulma ang mga biceps at triceps ko pati na rin mawala na sana ang bilbil ko. Hehehe!
Last week, meron akong ginawang banner ng isang blogsite. Si Doc RJ ng The Chook-minder's Quill. Ang blog po niya ay kabilang sa aking bloglist na nakalista sa right side. Wala po kasi akong magawa noong araw na iyon, kaya gumawa ako ng isang banner. At si Doc RJ ang napili kong gawan ng banner. Bisitahin n'yo po blogsite nya.
And Finally, wish ko lang na sa darating na Finals ay nawa'y maging magaan sana ang lahat sa akin. E ang predict ko pa nito ay magiging mahirap dahil sa project namin sa CP2 at sa DBMS.
Gusto ko sanang gawin this week ay mag-jogging sa CCP at Baywalk sa Maynila. Ginagawa ko 'to dati noong bakasyon at hindi ito alam ng Nanay ko, bumibiyahe pa ako ng Roxas Blvd para mag-jogging at mag brisk walking. Kasi tumataba ako ng konti at ang tyan ko ay parang pang manginginom. Medyo aware lang ako kasi may isang palabas sa TV na dinidiscuss about the benefits of jogging and running. Although hindi ko ito magagawa everyday even on weekends kasi 'yun na nga lang po ang pahinga ko, kapag umuuwi naman ako galing sa school ay nagbi-brisk walking ako from Adamson to Park 'n Ride. (Central Terminal, Lawton) Sana, matupad ang balak ko na kahit magsa-summer ako sa AdU ay makapag work-out ako. Gusto ko magkahulma ang mga biceps at triceps ko pati na rin mawala na sana ang bilbil ko. Hehehe!
Last week, meron akong ginawang banner ng isang blogsite. Si Doc RJ ng The Chook-minder's Quill. Ang blog po niya ay kabilang sa aking bloglist na nakalista sa right side. Wala po kasi akong magawa noong araw na iyon, kaya gumawa ako ng isang banner. At si Doc RJ ang napili kong gawan ng banner. Bisitahin n'yo po blogsite nya.
And Finally, wish ko lang na sa darating na Finals ay nawa'y maging magaan sana ang lahat sa akin. E ang predict ko pa nito ay magiging mahirap dahil sa project namin sa CP2 at sa DBMS.
1.30.2009
How to make this Picture like this one?
This is another one of my edited image. I Used Fireworks MX and Adobe Photoshop. During my freetime, I do some editing photos and making some sample print ads just for enhancing my skills in Photoshop and Fireworks.I ask you to rate this one, from 1-5 (Excellent - Needs Improvement). Thanks.
<<>
1.23.2009
News = Info + Problem + Solution
Maraming naganap ang isang linggong lumipas. Kadalasan, ang mga nagaganap sa paligid mo ay nababasa mo sa pahayagan o kaya ay napapakinggan mo sa radyo o kaya ay napapanood mo sa telebisyon o di rin naman kaya ay nasasagap mo sa mga umpukan at tsismisan, and that's the natural way on how do we gather news about anything in which it may be affect in your life.One time, sa 'di inaasahang gabi, umuwi ako sa amin galing school tapos nadatnan ko ang mama ko na nanonood siya ng balita. Syempre, pati na rin ako ay manonood na rin kasi baka maganda ang ihahatid na mga balita. Pero hindi pala, panay problema din. Masakit pala sa ulo 'yon mga kaibigan na manonood ka ng balita na panay problema at the same time e pagod ka galing sa biyahe.
Ang most common na problema na napapanood ko sa balita ay ang tungkol sa giyera sa Gaza Strip na alam naman natin ay bago pa man tayo ipinanganak ay nalimbag na ang kaguluhan sa pagitan ng Israel at Palestina sa banal na kasulatan (kung inyong matatandaan ang kwento tungkol kay David at Goliath) . Ang Pagkaka-kidnap sa mga Red Cross Volunteers sa Mindanao, ang Inogurasyon kay Barack Obama na kahit paano'y nilagyan nila ng sigla.
Ang isa pa rito ay ang tungkol sa mga bagsakan ng ekonomiya, ang pag-lubog ng mga Pre-Need Companies kagaya ng Legacy Consolidated at ang mga rural banks na kanilang pagmamay-ari at ang pacific plans. Ang mga pagsasara ng mga pabrika kagaya na lamang po dito sa General Trias yung pabrika ng Intel na halos 3000 na empleyado ang mawawalan ng trabaho.
Kaya ko naman po naisulat itong segment na ito ay para itanong sa mambabasang katulad mo ang mga sumusunod:
1. Para sa 'yo, ano ang kahalagahan ng balita?
2. Inaasahan mo ba na bawat balita ay may hatid na pag-asa?
3. Naaapektuhan ka ba sa mga nababalita sa pahayagan, telebisyon at radyo?
4. Minsan ba, nagsasawa ka bang manood o magbasa ng balita?
5. Ano ang katumbas ng balita para sa 'yo? Pag-asa o Problema?
1.11.2009
noypiFuds!
Hello po muli sa inyo. Recently, may ginawa akong blog about Common Filipino Foods and Dishes. Ang title po nya is noypiFuds! Actually, ang first article ko dito ay ako mismo ang nag-luto at kinodakan ko na rin para ma-visualized.Alam ko na isa sa kinahihiligan nyo din ay ang pagkain at ang pagkain ay isang bagay na hindi mawawala sa uso at tradisyon.
Pupunuan ko ito ng iba't ibang articles tungkol sa mga common pinoy foods! Pipilitin ko ding isama 'jan ay ang tinatawag nilang mga Hepa Foods o yung mga tuhog-tuhog.
Visit it now @ http://noypifoods.blogspot.com/
1.02.2009
2008...2009
Happy New Year po sa inyong lahat. Well, conventionally sa ating lahat na pagkatapos ng new year celebration is a doing nothing day! Nariyan ang kainan ng mga handa noong media noche, videoke kasama ang mga tito at tita na nag-iinuman at nagkakasayahan, mga chikiting na bitin sa mga paputok kaya namumulot ng mga hindi pumutok na mga trianggulo at mga piccolo, at marami pang iba.May iilan din sa atin na iginagala natin ang ating mga mahal sa buhay kagaya nang nabalita sa TV Patrol na napuno ang Manila Ocean Park, Enchanted Kingdom, ang Luneta at ang Star City kinabukasan ng a-uno ng Enero. Bilin sa amin ng Lola Isyang ko na dapat ay sa bahay lang ang mag-anak kapag a-uno ng Enero para hindi buong taon ay parating mawawalan ng tao sa bahay. Ewan ko, pamahiin daw yun.
Kamusta naman ang 2008 ninyo? May mga improvements and achievements ba kayo nakamit? May mga accomplishments ba kayong nagawa?
Bilang panimula, nais kong ibahagi sa blogsite na ito ang aking mga nagawa, mga karanasan, mga maliliit na napagtagumpayan at mga kabiguan, mga pagsubok at mga kasayahang naranasan ko nitong taong lumipas.
Mga Karanasan: Kada taon, marami tayong karanasan sa buhay ang dumarating at dumarating yan without notice o warning. Nariyan ang karanasan sa pakikipag-kaibigan. Marami tayong nakikilalang mga kaibigan in person man o in cyberspace, maging sa eskwela. May mga tao na nakikilala mo at magiging kaibigan mo. May mga kaibigan na tunay, may mga kaibigan din namang maigi lang sa 'yo kapag may kailangan sa 'yo at may kaibigan din namang mabuti sa'yo kapag kaharap mo. Well anyways, ang parati ko namang sinasabi na sinasabi din ng tatay ko na kaya nilikha ang tao na hindi pare-pareho ang guhit ng mga palad, patunay lang na hindi pare-pareho ang karakter ng mga tao.
Naranasan ko din sa taong nagdaan na magpalipat-lipat ng eskwelahan. Pero stay put na ako sa Adamson kasi medyo naging magulo talaga ako kung ano ba talaga ang gusto ko. At natutunan ko na kapag kukuha kayo ng isang kurso, huwag kang sasabay sa mga in-demand courses na hindi mo naman kaya. Dapat, isipin mo kung kakayanin mo ba ito at kung passion mo.
Mga Maliliit na napagtagumpayan: Sa ngayon, wala pa akong napagtagumpayan. Kung meron man, yun ay ang buhay pa ako at binibiyayaan at ginagabayan ako parati ng Diyos Ama at ang aking mga magulang. Yun pala, isa sa napagtagumpayan ko ay ang sucessful na operasyon ng aking Ama noong nagbakasyon siya. Magaling na ang kanyang sugat at nakapagtrabaho na ulit siya. Kaya nga sana maka-graduate na ako at makahanap ng magandang trabaho dito man o sa abroad para may katuwang si Papa para sa mga pangangailangan namin o hindi man e para mag-negosyo na lang sila ni Mama.
Mga Kabiguan: Lahat tayo ay may kabiguan sa buhay. Kasi no one is perfect! Not all systems in this world are perfect. Wala akong maisip na may nabigo akong mga plano at pangako nitong taong nagdaan. Kung meron man ay pinagsisisihan ko ito.
Ayun, siguro kabiguan para sa akin na hindi ko naligawan yung ka-klase ko sa AdU. Sa totoo lang po, torpe po kasi ako e. Bigla na lang po ako naging mahiyain nang ako ay nag-balik sa AdU. Ewan ko kung bakit?
At ang isang kabiguan na dumating sa akin ay ang hindi ko man lang nakilala ang Tatay ng Nanay ko. Si Lolo Jun (o Grandpa) . Pumanaw siya noong May 29, 2008 dahil sa nagkaroon daw ng tubig sa baga sa Houston Texas. Ang naging kabiguan ng Nanay ko ay naging produkto siya ng isang broken family. Dahil sa isang maling plano, nasira ang lahat. Ang naging kabiguan ko naman at ng aking kapatid ay hindi man lang namin siya nakilala in-person. Once, umuwi daw sila dito sa Pilipinas kasama ang kanyang kerida sa Masbate noong namatay yung magulang ng kerida ng Lolo ko.
Gayunpaman, sa kabila ng mga kabiguan namin, ay humingi ng patawad ang nanay ko sa lolo ko sa pamamagitan ng isang GET WELL SOON Card. Doon, nilakipan din nya ng isang sulat na nilalaman ng paghingi ng patawad at pinapatawad na din siya ng nanay ko dahil iyon ang binilin sa amin ng kapatid ng lolo ko na si Uncle Badit.
At ilang linggo lang daw matapos na nabasa yung GET WELL SOON Card ay pumanaw na ang lolo ko. Cremation ang ginawa sa kanya. Kaya kung nasaan ka man ngayon Lolo o Grandpa, sana ay parati mo kaming bantayan at makapiling mo sana ang Diyos Ama.
Mga Pagsubok: Siguro, binibigyan tayo ng pagsubok ng Diyos dahil mahal niya tayo. Hindi naman nya tayo bibigyan ng mga pagsubok na hindi natin makakayanan e. At dito masusukat ang pananampalataya natin sa kanya.
May tatlong pagsubok na dumating. Yun ay ang pagpanaw ng dalawa kong Tito (Papa Raul at Papa Tony), kasi may mga sakit sila. Iniisip ko na lang na siguro ay ganoon na lang kaysa sa matagal pa silang maghirap sa kanilang sakit. Pero nakakalungkot isipin na may mga taong ayaw mong mawala sa piling mo.
Mga Kasayahan: Sa araw-araw na binibigay sa atin ng Diyos, masaya ako parati. Pero wala sa mukha ko ang pagiging jolly. Lalo na sa school. Marami din mga araw na ako ay naging masaya ng taong lumipas lalo ka kapag kasama ko ang Mama ko at ang Kapatid ko.
Kaya nga everyday is a blessing, so everyday bee happy! Hehehe!
Kaya ang mahihiling ko lang sa Taong 2009 na sana ay maging malusog ang ating mga pangagatawan, maging ligtas sa sakit at sakuna, maging masagana kahit kakaharapin natin ang mga krisis, maging matatag sa kakaharaping pagsubok (at mga intriga! Joke!!!), at higit sa lahat ay magkaroon na sana ng walang hanggang pagmamahalan sa mundo.Maging masagana hari nawa ang taong 2009! Pagpalain nawa tayo ng dakilang lumikha na siyang pinagmulan ng ating buhay at mga biyaya.
Happy New Year Po sa inyong lahat!
